Η Ναουσα στην Πάρο είναι πολύ αγαπημένος προορισμός για όλους.
Αρκεί να επισκεφθείς μία φορά τη Ναουσα κι έπειτα θα θέλεις να γυρίζεις πάλι εκεί!
Πόσες φορές σε αυτή τη ζωή έχεις νιώσει άνετα, αφράτα, ανακουφιστικά, σαν στο σπίτι σου; Με ανθρώπους που γνωρίζεις ελάχιστα ή σε τόπους που βρίσκεσαι μόνο λίγες ώρες;
Αν με ρωτάς και θέλεις να σου απαντήσω τι συμβαίνει με εμένα, θα σου πω, χωρίς δεύτερη σκέψη, όχι και τόσες πολλές. Αν και έχω όλη την καλή διάθεση, δεν προκύπτει πάντα.
Προσπαθώντας να καταλάβω γιατί συμβαίνει αυτό, κατέληξα… Η πολυπόθητη «χημεία» δεν έρχεται τυχαία. Εκείνες τις φορές που ένιωσα «χημεία», σε τόπους και συγκεκριμένα μέρη, είχαν βάλει το χεράκι τους οι άνθρωποι που βρίσκονταν εκεί. Εκείνοι που ουσιαστικά έφτιαχναν τον τόπο και το μέρος.
Για αυτό λοιπόν, θα μοιραστώ μαζί σας ένα μυστικό. Έχω ένα σπίτι στην Πάρο, που χωράει πολλούς και όχι μόνο εμένα. Χωράει τους φίλους μου, την οικογένειά μου. Χωρά τους ανθρώπους που θα ήθελα να περάσω έστω και λίγες ώρες μαζί τους, αλλά κι εκείνους που δεν έχω γνωρίσει. Ένα σπίτι που χωράει κι εσένα, που είναι πάντα ανοιχτό και περνάς εκεί τα ωραιότερα καλοκαίρια της ζωής σου, λες κι είσαι παιδί.
Ένα σπίτι που μυρίζει μαμά, γιαγιά και ταυτόχρονα. Είναι πάντα πεντάκαθαρο, έχει κάτι να φάω όταν με πιάνει η καλοκαιρινή λιγούρα, κάτι να πιώ όταν θέλω να αγναντέψω το πέλαγος. Ένα σημείο να χαλαρώσω χωρίς να με ενοχλούν, έναν άνθρωπο να πω μία κουβέντα που θα με μάθει κάτι καινούργιο και δεν κάνει… ταμείο που να με εξοργίζει.
Αυτό το σπίτι το λένε «Παπαδάκης», βρίσκεται στη Νάουσα της Πάρου, σκαρφαλωμένο σε ένα μικρό ύψωμα.
Έχει 16 δωμάτια χτισμένα με την παραδοσιακή κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική και διακοσμημένα με αυθεντικό νησιώτικο στιλ. Μοιάζει να είναι μόνο του, στο δικό του ύψωμα. Αν με πιάσει τάση για περπάτημα ή χρειάζομαι να αγοράσω κάτι, μόλις 100 μέτρα με χωρίζουν από το κέντρο του γραφικού χωριού. Άσε που, αν θέλω με τρέλα να κάνω μία βουτιά, σε 150 μέτρα θα πετάξω το καφτάνι μου και θα βουτήξω στην κοντινότερη παραλία. Όσο για τη νύχτα; Περπατάω 3 λεπτά και ζω τη φημισμένη νυχτερινή ζωή της Νάουσας. Αυτό το σπίτι είναι τόσο μεγάλο, όσο μπορεί να είναι ένα ξενοδοχείο, και τόσο δικό μου, όσο είναι το σπίτι μου.
Αυτό το σπίτι στη Ναουσα, αν και η οικογένεια Μπαρμπαρίγου το γράφει ξενοδοχείο στα χαρτιά, δεν είναι ξενοδοχείο…
Είναι στην πραγματικότητα το σημείο που όλοι όσοι βρεθούν μοιράζονται μία φιλοσοφία. Τη φιλοσοφία των γενεών που το ξεκίνησαν το 1980, που το στήριξαν στις δεκαετίες που πέρασαν και συνεχίζουν.
Η -πεθαίνω για αυτήν- γιαγιά Κωνστάντζα, μητέρα της Αργυρώς, η -αεικίνητη και χαμογελαστή- Νικολέττα, αδελφή της Αργυρώς.. Τα κορίτσια-γλύκα Σωσώ, Γεωργία και η μικρή Κωνστάντζα, ανιψιές της Αργυρώς, κρατάνε τις πύλες ανοιχτές, τρέχουν όλη την ημέρα για να γίνουν μία μεγάλη παρέα με τους επισκέπτες τους και τα καταφέρνουν.
Γελάνε και αστειεύονται με τις βουτιές των φιλοξενούμενων στην πισίνα. Σου δίνουν τριζάτα σεντόνια και μυρωδάτες πετσέτες και έχουν έναν καφέ έτοιμο για να τον πιεις και να χαλαρώσεις. Όποιος περάσει από το ξενοδοχείο Παπαδάκης και ρωτήσει την οικογένεια τι γίνεται, η απάντηση δεν είναι «έχω πελάτες, δεν μπορώ τώρα». Αντίθετα, «κάτι κάνω τώρα, γιατί τα παιδιά, το κορίτσι, το μωρό, οι νιόνυμφοι, με χρειάζονται».
Θέλω, όμως, να σας πω τι γίνεται στην κουζίνα…
Όσες φορές έχω βρεθεί στη Ναουσα, στο Παριανό μου σπίτι, δεν έχω ξεκολλήσει από την κουζίνα. Από εκεί βγαίνουν ολες οι ευωδιές. Από εκεί ξεκινάει η γιαγιά Κωνστάντζα να τους κακομαθαίνει όλους. Οι συνταγές μπλέκονται απο γενιά σε γενιά. Τα φρέσκα Παριανά τυριά, τα φρούτα στα καφάσια που πλένονται μέχρι να γυαλίσουν… Κι εκείνο το γλυκό κουταλιού της Κωνστάντζας, που και να πεθάνεις θα σε κάνει να αναστηθείς!
Στη Ναουσα ο «Παπαδάκης» έχει μία καρδιά που χτυπάει όλο το 24ωρο, ακόμα και τη νύχτα.
Η θέα του είναι μαγευτική και τα χρώματα που αλλάζουν κατά τη διάρκεια της μέρας σε κάνουν να νιώθεις πλήρης. Βλέπεις το λιμάνι της Νάουσας και τον κόλπο με τις πανέμορφες αμμουδιές. Μία καρδιά που “ακούει” τις ανάγκες σου και σου δίνει ακριβώς αυτό που ψάχνεις.
