Η διατροφή των αθλητών τους αρχαίους χρόνους στην Ελλάδα, τη χώρα που γέννησε τους Ολυμπιακούς αγώνες
Όταν γνωρίζουμε κάποιον που ασχολείται επαγγελματικά με τον αθλητισμό, τα πρώτα πράγματα που σκεφτόμαστε είναι σκληρή προπόνηση και σωστή διατροφή. Άλλωστε, δεν νοείται καλή φυσική κατάσταση χωρίς τις κατάλληλες διατροφικές συνήθειες.
Πώς συνήθιζαν, όμως, να τρέφονται οι αθλητές στην αρχαιότητα, στη χώρα που γέννησε την Ολυμπιάδα.
Μπορούμε αρχικά να φανταστούμε πως θα ήταν τα πράγματα για τους αρχαίους Έλληνες αθλητές, και πως ήταν η διατροφή των αθλητών τους αρχαίους χρόνους στην Ελλάδα, που δεν διέθεταν τις σημερινές «ανέσεις», όπως ειδικούς διατροφολόγους και τεχνολογικά όργανα γυμναστικής. Η δύσκολη προπόνηση τους συνοδευόταν από την κατάλληλη διατροφή με τους προπονητές τους να εκτελούν και χρέη… διαιτολόγου. Συνιστούσαν μάλιστα μια προκαθορισμένη διατροφή, καθώς «για να κατακτήσει κάποιος έναν ολυμπιακό τίτλο πρέπει να ακολουθεί ιδιαίτερη διατροφή, να μην τρώει επιδόρπια, να μην πίνει παγωμένο νερό και να μην καταναλώνει ποτήρια κρασιού όποτε του κάνει κέφι»
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Η διατροφή των αθλητών τους αρχαίους χρόνους στην Ελλάδα, αρχικά, δε διέφερε ιδιαίτερα από εκείνη των απλών πολιτών. Το ελαιόλαδο, το ψωμί, τα δημητριακά, τα όσπρια, τα φρούτα, τα λαχανικά, το ψάρι και το κρέας περιλαμβάνονταν στη διατροφή τους. Παρόλα αυτά, φαίνεται πως οι αθλητές της κλασικής εποχής ακολουθούσαν δίαιτα στηριγμένη κυρίως στις ξερές τροφές. Η «ξηροφαγία» των αθλητών περιλάμβανε ξηρά σύκα, τυρί και ψωμί. Αργότερα, οι αθλητές κατανάλωναν κυρίως κρέας. Μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις υπερβολικές ποσότητες κρέατος. Φαίνεται πως ο Πυθαγόρας ήταν ο πρώτος που συμβούλευσε τους αθλητές να καταναλώνουν κρέας. Δεν ξέρουμε όμως αν πρόκειται για το γνωστό επιστήμονα ή κάποιον προπονητή της αρχαιότητας.
Η διατροφή των αθλητών τους αρχαίους χρόνους στην Ελλάδα διέφερε ανάλογα με το άθλημα στο οποίο αγωνίζονταν.
Φαίνεται πως η δίαιτα των δρομέων ήταν ελαφρύτερη από εκείνη των παλαιστών με το κρέας. Όμως τα φρούτα, τα δημητριακά και τα γαλακτοκομικά να είναι αρκετά βασικά για όλους τους τύπους αθλητών.
Αξιοσημείωτο είναι πως ο πρώτος αθλητής που φαίνεται να ακολουθούσε ειδική διατροφή ήταν ο Ίκκος από τον Τάραντα, που έζησε κατά τον 5ο αιώνα π.Χ.. Το διατροφικό του πρόγραμμά φαίνεται πως ήταν τόσο πειθαρχημένο, που έκανε τη φράση «το γεύμα του Ίκκου», συνώνυμο της σκληρής διατροφής. Ο αθλητής, όμως, που άφησε εποχή ήταν ο Μίλων από τον Κρότωνα. Γύρω από την διατροφή του ολυμπιονίκη παλαιστή, είχαν ειπωθεί οι πιο τρελοί μύθοι. Θεωρούσαν πως είχε μια δύναμη υπεράνθρωπη και πως κατανάλωνε καθημερινά 10 κιλά ψωμί, 10 κιλά κρέας και 7,5 λίτρα κρασιού. Γενικότερα, η διατροφή των παλαιστών διέφερε από των άλλων αθλητών και η φράση «τρώει σαν παλαιστής» είχε γίνει το… ανέκδοτο της εποχής.
Ξεχωριστό κεφάλαιο οι Σπαρτιάτες και ο «μέλας ζωμός» τους από χοιρινό κρέας, αλάτι, ξύδι και αίμα. Άλλωστε δεν υπήρξε Σπαρτιάτης που ξεχνούσε τη φροντίδα της φυσικής του κατάστασης, ενώ δεν είναι τυχαίο πως οι περισσότεροι ολυμπιονίκες ήταν Σπαρτιάτες.
Αξίζει, τέλος, να αναφέρουμε πως τα θεραπευτικά βότανα χρησιμοποιούνταν συχνά για την καλή υγεία και ευεξία των αθλητών και ήταν κάτι σαν τα σημερινά συμπληρώματα ενέργειας των φαρμακείων. Υπάρχει όμως ακόμα ένα «μυστικό» της διατροφής των αθλητών. Οι τροφές τους ήταν αυστηρά φυσικές, καθώς πολύ συχνά προέρχονταν από τις δικές τους καλλιέργειες και δεν είχαν υποστεί καμιά επεξεργασία.
Σήμερα, οι συνήθειες έχουν αλλάξει αρκετά. Όχι όμως και η σημασία της σωστής και υγιεινής διατροφής που συνοδεύει πάντα την σκληρή προπόνηση ενός επαγγελματία αθλητή.
