Κάνετε δίαιτα, αλλά βλέπετε τη ζυγαριά σας μα μην σας επιβραβεύει; Παρατηρείται ότι σε κάποιες περιόδους της ζωής σας έχετε μια ακατάπαυστη όρεξη που υπερνικά την επιθυμία σας για να κάνετε δίαιτα; Ενοχλείστε που οι άνδρες φίλοι/σύντροφοι σας τρώνε πολύ περισσότερο και δεν «τιμωρούνται» από τη ζυγαριά τους; Αν σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα απαντάτε καταφατικά, τότε το άρθρο αυτό έρχεται να σας δώσει ικανοποιητικές εξηγήσεις για την “αδικία» της ανθρώπινης φύσης προς το γυναικείο φύλλο όσον αφορά την απώλεια βάρους.
Ας δούμε λίγο πιο διεξοδικά τους λόγους αυτής της «αδικίας» μεταξύ των δύο φύλων προσδοκώντας πως μέσα από την αναγνώριση και τη συνειδητοποίηση μπορεί ορισμένες γυναίκες να επαναπροσδιορίζουν κάποιες υπερβολικές απαιτήσεις που μπορεί να έχουν από το σώμα τους
Οι γυναίκες έχουν χαμηλότερο μεταβολισμό από τους άνδρες. Γνωρίζουμε ότι οι γυναίκες έχουν μεγαλύτερα ποσοστά σωματικού λίπους από τους άντρες (περίπου 7-10 ποσοστιαίες μονάδες). Αυτό συμβαίνει γιατί η φύση της γυναίκας απαιτεί περισσότερες αποθήκες ενέργειες για να ανταποκριθεί ικανοποιητικότερα στη περίοδο της εγκυμοσύνης. Όμως, το υψηλό αυτό ποσοστό λίπους συγκριτικά με αυτό των ανδρών σημαίνει παράλληλα μειωμένο ποσοστό μυϊκής μάζας, της κύριας μεταβολικής μάζας δηλαδή. Κοντολογίς, οι άντρες «καίνε» περισσότερες θερμίδες από τις γυναίκες, οπότε τείνουν να είναι περισσότερο «προστατευμένοι» από την πρόσληψη περιττού βάρους, όταν οι διατροφικές τους συνήθειες δεν είναι και οι πιο προσεγμένες και επίσης μια μικρή διατροφική παρεκτροπή περνά στα «ψιλά», σε αντίθεση με τις γυναίκες που μπορεί να φέρει και την καταστροφή.
Οι γυναίκες είναι εκτεθειμένες σε περισσότερους διατροφικούς πειρασμούς από τους άνδρες. Μπορεί οι ρόλοι των δυο φύλων να τείνουν να εξομοιωθούν, αλλά στην πλειοψηφία των νοικοκυριών η μαγειρική είναι η τέχνη που περνά περισσότερο από τα χέρια της γυναίκας. Γνωρίζουμε ότι όσο περισσότερο εκτιθέμεθα σε τροφικά ερεθίσματα, τόσο περισσότερο καταναλώνουμε. Αυτό συνήθως συμβαίνει με τις γυναίκες που μαγειρεύουν περισσότερο, όπου είτε τσιμπολογώντας, είτε λόγω αυξημένης όρεξης λόγω της συνεχούς έκθεσης τους στο φαγητό, έχουν αυξημένες πιθανότητες υπερκατανάλωσης θερμίδων και έτσι το αδυνάτισμα αποκτά δυσκολότερο χαρακτήρα σε αυτές.
Έχουν αυξημένη όρεξη στις μέρες της ωορηξίας και στο δεύτερο μισό του κύκλου τους. Υπάρχουν διαστήματα σε περιόδους δίαιτας μιας γυναίκας όπου δύσκολα μπορεί να αντισταθεί σε μια τροφή, «υποκύπτει» στον πειρασμό και έτσι απογοητεύεται καθώς θεωρεί ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει και τα παρατάει. Η ακαταμάχητη αυτή επιθυμία για φαγητό δεν οφείλεται σε δική της αδυναμία να ακολουθήσει τη δίαιτα, αλλά πολλές φορές στη φύση της. Συγκεκριμένα, γύρω στην περίοδο της ωορρηξίας, παρατηρείται αυξημένη ευαισθησία των οσφρητικών υποδοχέων στη γυναίκα (πιθανότητα ένας παράπλευρος μηχανισμός για να αυξηθεί η πιθανότητα σύλληψης) αυξάνοντας παράλληλα και τις πιθανότητες πρόσληψης τροφής καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η πρόσληψη τροφής ξεκινά από την όραση και την όσφρηση. Διεγείρεται κατόπιν η όρεξη και έτσι αυξάνεται η πιθανότητα πρόσληψης τροφής
Επίσης έχει βρεθεί ότι αν και ο μεταβολισμός είναι 8-20% αυξημένος στη δεύτερη φάση του κύκλου της από ότι στην πρώτη, η γυναίκα τρώει 10-30 % περισσότερο στο ίδιο διάστημα. Η αυξημένη λοιπόν τάση για κατανάλωση γλυκών, κυρίως τις τελευταίες μέρες του δεύτερου μισού του κύκλου πιθανολογείται ότι σχετίζεται με τα μειωμένα επίπεδα σεροτονίνης (ευθυνόμενα σε μεγάλο βαθμό και για τα υπόλοιπα συμπτώματα του προεμμηνορυσιακού συνδρόμου όπως μελαγχολία, άγχος, νευρικότητα), τα οποία φαίνεται να αυξάνονται με την κατανάλωση υδατανθράκων.
Τα πρότυπα της κοινωνίας για ένα αδύνατο σώμα αφορούν κυρίως τη γυναίκα. Μια αδύνατη γυναίκα, θεωρείται περισσότερο κοινωνικά αποδεκτή, περισσότερο θελκτική, δημιουργεί την αντίληψη της περισσότερο επιτυχημένης, διαιωνίζοντας έτσι στο μαντικό μας σύστημα τον ιδιότυπο αυτό κοινωνικό ρατσισμό. Ο βομβαρδισμός σε περιοδικά και τηλεόραση με μηνύματα που σχετίζονται με τρόπους προσέγγισης αδύνατων καλλίγραμμων γυναικείων σωμάτων, είναι και αυτός που δημιουργεί περισσότερες ανάγκες. Έτσι μία παχύσαρκη με βάση τα πρότυπα της κοινωνίας «ορέγεται» το κορμί των μοντέλων. Η κοινωνική αυτή πίεση ανεβάζει τον πήχη των προσδοκιών για το αδύνατο σώμα, με συνέπεια οι γυναίκες να οδηγούνται περισσότερο συχνά σε αυστηρές και στερητικές δίαιτες, κάτι που γνωρίζουμε πως μακροπρόθεσμα δεν έχουν τα επιθυμητά αποτελέσματα (τουλάχιστον έτσι όπως εφαρμόζονται).
Συμπερασματικά τόσο η μεταβολική όσο και η συμπεριφορική συνιστώσα θα πρέπει να συνεκτιμώνται σε ένα πρόγραμμα απώλειας βάρους προσφέροντας ουσιαστική πρόσβαση σε μια από τις θεμελιοδέστερες παραμέτρους του επιτυχούς αδυνατίσματος: τη θέσπιση σωστών και εφικτών στόχων .
